یکم هزیون شبونه

هر دو سه روز یک بار یاد اینجا می افتم و روزای قدیم و بچه های وبلاگی که می اومدیم و مینوشتیم و با شادی هم شاد بودیم و با غم هم ناراحت

انگار این شبکه های اجتماعی باعث شد کلا یکی یکی از این فضای وب نویسی بیرون بیایم و پراکنده شیم

گاهی وقتا به سرم میزنه بیام بنویسم اما چون خیلی وقته روزنوشتا و خاطراتمو ننوشتم حس میکنم نمیشه و باید بیام از اوووول از اونجایی که ننوشتم دوباره توضیح بدم تا میرسم به اینجا😁

چند وقت پیشم به سرم زده بود یه کانال خصوصی برا پس از دوشیزگیم بزنم

نمیدونم خلاصه دلم تنگ اینجاست